Obszar, na którym powinna, znajdować się nawierzchnia bezpieczna zależy od wysokości upadku z urządzenia, z którego użytkownik korzysta zgodnie z jego przeznaczeniem. Im urządzanie jest wyższe, tym ważniejsze staje się zapewnienie bezpiecznego upadku. Jeśli nie ustalono inaczej, przestrzeń upadku powinna rozciągać się co najmniej 1,5 m wokół urządzenia. Jeżeli wysokości swobodnego upadku jest powyżej 1,5 m, to przestrzeń upadku oblicza się według wzoru:

x=2/3y + 0,5

W niektórych wypadkach to wymaganie może być zmienione, np. powiększone w razie ruchu wymuszonego lub zmniejszone w razie urządzenia instalowanego na ścianie lub naprzeciw niej, lub urządzenia całkowicie zamkniętego. W większości wypadków przestrzenie upadku mogą zachodzić na siebie, zawierając powierzchnie zderzenia.
Nie zaleca się, aby pojawiało się zachodzenie na siebie przestrzeni upadku w przypadku ruchu wymuszonego (np. huśtawki, zjeżdżalnie).

Wszystkie urządzenia do zabawy, w których wysokość swobodnego upadku jest większa niż 60 cm i / lub urządzenia wymuszające ruch użytkownika (np. huśtawki, zjeżdżalnie, urządzenia kołyszące, kolejki linowe, karuzele itd.), powinny być ustawiane na nawierzchni wytłumiającej uderzenia na całej powierzchni zderzenia (strefie bezpieczeństwa). Nie można dopuścić do użytkowania placu zabaw bez wyposażenia go w odpowiednią nawierzchnię bezpieczną (zależy ona od krytycznej wysokości upadku ze wbudowanych urządzeń i dostępnego budżetu). Nawierzchnia na powierzchni zdarzenia powinna być pozbawiona części ostro zakończonych lub wystających fragmentów i należy ją instalować bez tworzenia jakichkolwiek sytuacji grożących zakleszczeniem. W przypadku stosowania nawierzchni sypkich (np. piasek, wióry) należy go układać warstwą o 100 mm grubszą niż wymagana ze względu na przemieszczanie się materiału podczas użytkowania. W zamieszczonej obok tabeli z Normy PN-EN 1176-1 podane są przykłady powszechnie stosowanych materiałów amortyzujących upadek, ich grubości i odpowiadające im krytyczne wysokości upadku: